'This week, previously on The West Wing'



Nog twee dagen voor ons vertrek naar Washington en de race om het presidentschap neemt, mede dankzij orkaan Sandy, zo langzamerhand de vorm aan van een spannende thriller. In ons reisgezelschap zijn vele West Wing adepten en daar ben ik geen uitzondering op. De afgelopen dagen zouden, samengevat in een spannende 40 minuten durende episode, zo door HBO kunnen worden uitgezonden.
Omdat verschillende reisgenoten nog volop bezig zijn om de serie te bekijken zal ik niet al teveel ingaan op de details maar veel gebeurtenissen die deze week plaatsvonden zie je in een of andere vorm terugkomen in diverse afleveringen van de serie. Dat brengt het gevaar met zich mee dat je feiten en fictie door elkaar gaat halen.
President Obama speelt niet de president die, al dan niet begeleid door dramatische muziek, tot het middernachtelijk uur doorwerkt in het Witte Huis en Romney speelt niet de kandidaat die samen met zijn staf wikt en weegt wanneer hij op een fatsoenlijke manier de campagne weer kan hervatten. Deze heren zijn politici en ik ben naïef genoeg om er vanuit te gaan dat dit een van de redenen is waarom ze in de politiek zijn gegaan. Namelijk om oplossingen te vinden voor burgers die, door wat voor omstandigheid dan ook, in de problemen zijn geraakt.
Toch betrap ik mezelf erop dat ik bij elk commentaar dat ik lees of elke foto die ik zie denk 'dit wordt gezegd vanwege politieke redenen, of dit plaatje van een ernstig kijkende Obama is niks meer dan een mooie 'photo opp'. Ze spelen een rol.
Mooiste voorbeeld was de reactie van Chris Christie, de Republikeinse gouverneur van New Jersey, die Obama zowat de hemel in prees wat betreft de samenwerking bij het oplossen van de problemen in zijn zwaar getroffen staat. Op de vervolgvraag of Romney het rampgebied nog zou bezoeken volgde een betoog van Christie dat zo in het script van The West Wing zou passen.

"I have no idea nor am I the least bit concerned or interested. I've got a job to do here in New Jersey that's much bigger than presidential politics and I could care less about any of that stuff. I have a job to do. I've got 2.4 million people out of power. I've got devastation on the shore. I've got floods in the northern part of my state. If you think right now I give a damn about presidential politics than you don't know me".


Is Christie een oprechte gouverneur van een staat die half onder water staat en inderdaad iets anders aan zijn hoofd heeft of speelde hij de rol van (mogelijk) toekomstige Republikeinse presidentskandidaat? Als het dat laatste is dan is Christie een behoorlijk goede acteur en kan hij zo in de film The West Wing (die film is er nog niet maar West Wing verslaafden als ik dromen ervan).
Ik ga er echter vanuit dat het een reactie was die recht uit het hart kwam. Christie trekt zijn laarzen aan en gaat aan de slag om zijn staat er weer bovenop te helpen.

In ons reisgezelschap zitten diverse mensen die zich begeven in politieke kringen dan wel zelf politiek actief zijn. Die kunnen mij vast duidelijk maken of mijn visie juist is of dat ik  naïef ben en dat politiek inderdaad één groot toneelspel is waar degene die het beste acteert het verste komt.

Infographics

De webcomic xkcd staat bekent om zijn draadfiguurtjes en nerdy humor, maar af en toe pakt Randall Munroe, de maker van de comic, ook flink uit met goed onderzochte en buitengewoon uitgebreide infographics. Zo plaatste hij vandaag een complete geschiedenis van de United States Congress:

(Klik op de afbeelding voor een grotere versie.)

En dat terwijl hij nog geen twee weken geleden ook al een uitgebreide comic had over precedenten in de Amerikaanse presidentsverkiezingen:

Which streak will break in 2012? Over een week weten we het.

DIXVILLE NOTCH N.H.


Het kan u gewoon bijna niet ontgaan zijn, op dinsdag 6 november 2012 is het 'election day' in de Verenigde Staten.
Bij wet is geregeld dat de Presidentsverkiezingen om de vier jaar moeten worden gehouden op de dinsdag na de eerste maandag in november in jaren die deelbaar zijn door vier.
De reden waarom verkiezingsdag altijd op dinsdag is stamt uit de tijd van paard en wagen. Zo rond 1850 bestond het grootste deel van de Amerikaanse bevolking uit boeren die vaak ver afgelegen woonden en meestal een dag reizen nodig hadden om het stembureau te kunnen bereiken. Zo konden ze op de maandag de reis ondernemen zonder hun zondagsrust te verstoren en als ze een beetje op tijd hun stem uitbrachten waren ze weer op tijd thuis voor de markt die vaak op woensdag werd gehouden.
Ja, dat waren nog eens tijden.
Tegenwoordig is het voor de Amerikaanse burgers een stuk simpeler om hun stem uit te brengen. Ongeveer 150 miljoen Amerikanen hebben zich geregistreerd als kiezer en kunnen op verschillende manieren nu deelnemen aan het democratische proces.
Degenen die daadwerkelijk hun stem gaan uitbrengen doen dat lang niet allemaal meer op 'election day'. Dit jaar brengt ruim eenderde van de kiezers hun stem uit d.m.v. 'early voting' onder hen is o.a. Michelle Obama. Sinds 2000 is de groep early voters gestaag gegroeid.
Toch zal het merendeel van de kiezers dus op 6 november naar de stembus gaan en als s'morgens vroeg aan de oostkust de stembureaus openen zal er een lange dag volgen die wellicht pas tot een apotheose komt wanneer de laatste stembureaus in Hawaï hun deuren gesloten hebben.

Alle negen stemgerechtigden in Dixville Notch in New Hampshire liggen dan waarschijnlijk al op één oor.
Dixville Notch is een klein plaatsje in The Granite State aan de oostkust van het land. Om middernacht 6 november komen alle geregistreerde kiezers van het gehuchtje bij elkaar en brengen hun stem uit.
Negen mensen, volgens de laatste telling zijn dat alle inwoners, komen bij elkaar in The Balsams Grand Resort Hotel en precies om middernacht beginnen ze met stemmen. Omdat de wet voorschrijft dat een stembureau pas dicht mag als elke kiezer de gelegenheid heeft gehad om te stemmen kan de stembus om één over twaalf weer netjes dicht en kan het tellen beginnen.
De initiatiefnemer van deze traditie was Neil Tillotson in 1960. Al de jaren dat Dixville Notch 's nachts stemde was hij de eerste die zijn stem uit mocht brengen.
Volgens de overlevering vulde hij zijn stembiljet in, hield het boven de gleuf van de stembus en keek op zijn horloge tot het moment dat hij volgens de wet het stembiljet mocht laten vallen. Tillotson overleed in 2001 op 102 jarige leeftijd maar de traditie leeft voort.
Ook in Hart's Location in New Hampshire wordt 's nachts gestemd. In 1948 begon dit stadje daarmee om spoorwegmedewerkers, die overdag moesten werken, de kans te geven om te stemmen.
In 1964 stopte Hart's Location met deze traditie en hoewel ze het in 1996 weer oppakten is de traditie in Dixville Notch meer een begrip geworden.

Vooral in de voorverkiezingen is de uitslag van Dixville Notch vaak groot nieuws. Natuurlijk is deze uitslag niet representatief maar in deze tijd van 24 uurs nieuwsvoorziening is er tijdens een verkiezingsdag tot aan zonsopgang (wanneer de andere stembureaus opengaan) geen ander nieuws dan de uitslag in Dixville Notch.
Tijdens de voorverkiezingen in januari was het een gelijkspel tussen Romney en Huntsman. De negen inwoners ( drie geregistreerde Republikeinen, twee Democraten en vier 'undecided') gaven twee stemmen aan Romney, twee aan Huntsman en hadden er voor Newt Gingrich en Ron Paul elk één. Obama, die in 2008 tijdens de presidentsverkiezingen won in Dixville Notch, kreeg in januari drie stemmen.

Het fenomeen van early voting zal waarschijnlijk nog wel toenemen in de komende jaren. Nu al zijn er voor 6 november zo'n 40 miljoen stemmen uitgebracht. Maar voor degenen die, zoals ik, houden van geschiedenis en traditie, beginnen de werkelijke verkiezingen toch echt op 6 november 0.00 u in Dixville Notch wanneer de eerste inwoner zijn briefje in de stembus dropt en eindigt het feest van de democratie op het moment wanneer een kandidaat over de drempel van 269 kiesmannen stapt.

Antal Toll.

Niet bij te benen

In mijn vriendenkring oogst ik respect met 220 volgers op Twitter. Ik luister muziek via Spotify, monteer mijn eigen vakantiefilmpjes- inclusief aftiteling- en sinds kort 'blog' ik voor mijn werk. Zeker al twee bijdrages gemaild naar de redactie. Mijn LinkedIn profiel is gekoppeld aan mijn Twitter account.

Net als je denkt dat je de essentieelste social media onder de knie hebt, gelinkt en geliked hebt, is de rest alweer vertrokken naar betere velden. Zojuist kreeg ik de bijdrage van een medevolger van de Amerikaanse verkiezingen onder ogen. Hij zit nu in de States, swingstate Florida, en heeft er al een rally mét Obama op zitten. Leuk blog, ondersteunt met ter plekke gemaakt en gemonteerd filmpje. Een foto in je blog, tweet of op Facebook is namelijk zó 2011.

Zucht.

Enjoy  Enthousiast & campagne voeren

The West Wing en papierloos werken

Ter voorbereiding op de reis naar Washington van 2 tot 8 november wordt ons van alle kanten aangeraden om toch zo veel mogelijk bekend te raken met de serie ‘The West Wing’. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik wel van deze serie had gehoord (vaak zelfs), maar echt kijken was er nog niet van gekomen, ondanks het feit dat me al veel langer wordt gezegd dat ik de serie ‘echt een keer moet kijken’.

Een collega bracht uitkomst. Die heeft altijd wel een box set DVD’s achter de hand voor dit soort situaties. Gelukkig kan ik de aanraders gerust stellen. Na iets meer dan een week zit ik al in seizoen 2. Als dit zo door gaat weet ik op 2 november meer van Jed Bartlet dan Martin Sheen zelf.

Sam kan zijn paper niet vinden

Leuke serie, inderdaad, maar is het u wel eens opgevallen wat een ontzettende bende het er is? Aan de ene kant zou je haast denken dat Het Nieuwe Werken daar in 2000 al werd geïntroduceerd (60 man rondrennend personeel,  op 35 werkplekken), maar als compulsieve clean desk adept schrok ik dus enorm van de schier eindeloze stapels papier en rommel (plastic koffiebekers en donuts!) die overal rondslingert. Geen wonder dat CJ zich regelmatig afvraagt wie er nu weer wat naar de pers heeft gelekt. Het is waarschijnlijk gewoon van één van die bureaus naar buiten gewaaid. En anders heeft journalistenvriendje Danny het wel ergens vandaag gegapt. Niemand die het zou opmerken als het hele personeelsdossier van Sam Seabourne plotseling zou verdwijnen (ligt waarschijnlijk nog op de ladekast, onder een stapel stukken met een stempel ‘classified’). En dan het interieur. Nu verwacht je toch ook wel iets ‘klassieks’, maar ik krijg het spontaan in mijn rug als ik zie op welke stoeltjes uit de Lincoln-periode de geachte afgevaardigden hun vergaderingen met de staf van het Witte Huis moeten afwerken.  

 
Kortom, ik ben heel benieuwd hoe de campagne verloop en hoe de verkiezingen uit gaan pakken. En ik kijk er, met zo’n zestig andere reisgenoten, naar uit om het allemaal een keer van dichtbij mee te maken. Maar als ik ergens in Washington een map met zoekgeraakte stukken tegenkom weet ik niet of ik me in kan houden. En dan nu snel weer naar de DVD-speler. Joshua Lyman ligt nog met een schotwond op de intensive care…